به سرزمین احساس قدم مى‏گذارم، آن جایى که مى‏توانم صدایم را
از جنس آواى عشق کنم و مروارید ناله‏هایم را در صدف تنهایى پنهان کنم و غریبانه از
انتظار بگویم؛ از غربت وجودم بگویم، از بهانه‏هاى دلتنگى، از سینه پر درد غم و دستان
پر بار از دعایم که سحرگاهان به سوى آسمان پرواز مى‏کند و نگاههاى غمگینم که همدم غروب‏هاى
سهمگین جمعه است.

اى موعود هستى! مهرت را در شاهراه‏هاى قلبم و دروازه دلم حس
مى‏کنم و نام تو را که تداعى‏گر لحظه‏هاى انتظار است، هجى مى‏کنم و بر سر درِ احساسم
مى‏نویسم.

به تو مى‏اندیشم به تو که با خاطرت لحظه‏هاى زندگى‏ام را شیرین
و پر عطوفت مى‏کنى و آهنگ عاشقانه صدایم را پر از انتظار.

دعایم کنید‏